46. rolla

Przechodząc coś na kształt kryzysu wieku średniego, rzuciłam wyzwanie monotonii życia i postanowiłam jeździć na rolkach. Zakochałam się bowiem w takim filmie który wyświetlam w odtwarzaczu wyobraźni, że sunę cała smukła w elastycznym uniformie po równiutkiej ścieżce, z muzyką w uszach, uśmiechem na twarzy i wiatrem we włosach, płynnymi ruchami tnąc powietrze. Ahhhh....
Oglądałam ten filmik wiele razy, bo nadzwyczaj mi się podobał. Uwierzyłam w każdy detal, nawet w to że umiem jeździć na rolkach, bagatelizując fakt, że ostatnio na rolkach stałam 24 lata temu, przez jakieś 15 minut ( phi, też mi trudność - umiałam wtedy, będę umiała zawsze ).
 Pchana otuchą tekstów z komputera "to jak na łyyyyżwach, daasz raadę", nabyłam rolki od człowieka, który jak się okazało, też onegdaj uwierzył w film swojej wyobraźni. Po zderzeniu z rzeczywistością odsprzedał mi rolki za 1/3 ceny i z serca pobłogosławił dzień w którym się ich pozbył.
Przytaszczyłam swój łup do domu i przy demonstracji małżonkowi zostałam zapytana, czy pomyślałam o tym jak ciężko będzie im zorganizować opiekę dla połamanej w kilku miejscach kobiety, oraz czy karmienie przez rurkę póki się nie zrosnę jest szczytem moich marzeń.
 Róża  natomiast była zainteresowana czemu to nie dla niej te rolki i kiedy jednak dla niej te rolki. Jednym słowem rodzina stanęła murem.
Ignorując szyderców, podstawy bezpieczeństwa oraz obejrzawszy kilkanaście instruktażowych filmów w internecie wyszłam ciemnym wieczorem na lekcję pierwszą. Już po ubraniu rolek na nogi zaczęłam dostrzegać pewne niezgodności z projekcją w mojej wyobraźni. Po pierwsze nie sunęłam, tylko walczyłam o życie w nierównym starciu z grawitacją, a to, co miało być efektowną jazdą okazało się rozpaczliwym machaniem kończynami w celu pozyskania równowagi. Po drugie do smukłości to jeszcze bardzo długa droga, przez co elastyczny uniform również został wyeliminowany do odwołania, a zastąpił go bury dres w którym nie żal się wypierdzielić i wyrwać dziurę. Po trzecie jedyna równa ścieżka, nie będąca jezdnią prowadzi wzdłuż mojego bloku. Zapewniło mi to publiczność, która paląc papierosy tłumnie wyległa na balkony korzystając z darmowej rozrywki. Maraton upokorzeń zwieńczył chłopaczek na oko trzynastoletni, który przejechał obok, owiewając mnie wiaterkiem swojej zajebistości i wykonując poczwórnego toeloopa z wymachem nogi pojechał w siną dal.
Chodzę co wieczór i uparcie ćwiczę. Mimo że nadal wyglądam jak Bridget Jones, wierzę głęboko , że na końcu nieprzyjemnej  drogi  zacznie się przyjemność.

A Róża z Dawidem wije gniazdo

oraz się urządza