58. Dream on

  Trudna sprawa z tym spełnianiem marzeń. Myślę ze rzeczywistość nie nadąża za różaną wyobraźnią  i rzadko kiedy potrafi sprostać jej oczekiwaniom. Byłyśmy w cyrku i co tu dużo mówić, nooo...nie urwało nam. To znaczy cześć artystyczna nie urwała, bo przerwa dostarczyła emocji aż nadto, głównie dzięki ustawicznemu odmawianiu Rózi dostępu do waty cukrowej, popcornu z tytki, balona na patyku, pepsi w wiadrze, przejażdżki wielbłądem, oraz naręcza świecących durnostojek rodem z Chin. A to wszystko dlatego, że przed wyjściem zapomniałam zaciągnąć kredyt konsumpcyjny, który jako jedyny sprostałby skandalicznej marży cyrkowej.
Dziecko zaprawione w żebraniu wyłudziło och`nastą koronę - tym razem (a jakże!) świecącą, oraz loda. Wcale nie byłabym zdziwiona, gdyby okazało się, że to będą Róży jedyne wspomnienia z cyrku. No, może poza linoskoczkiem, który zmotywował ją poważnych przemyśleń nad porzuceniem kariery strażaczki. Na razie trenuje na krawężnikach i o dziwo idzie jej nieźle ( uwzględniwszy posiadanie obłędnika ). Reszta popisów przyjmowana była beznamiętnie, a zainteresowanie mojej córki oscylowało głównie wokół korony i ustawicznego sprawdzania, czy aby świeci. Raz się ożywiła podczas pokazu żonglerki maczugami wołając: "Mamoo! Patrz - jak w prawdziwym cyrku!"
Klauni budzili odrazę w nas obu, u każdej z innego powodu. Córkę moją, wrażliwą na ludzką krzywdę zestresował Gino, który grał idiotę uderzającego się ciągle w palec i płaczącego fontannami łez. Przy pokazie klauniego spadania z rozpadającego się roweru  Róża wstała i orzekła, że męczy ją ten cyrk i kiedy koniec w ogóle. Ja udręczona obłudą klauna Tito wyłudzającego podpisy pod petycją w sprawie obrony cyrków ze zwierzętami też zaczęłam nerwowo popatrywać na zegarek.
Pozostało mi czekać, aż w dziecku moim zakiełkuje nowe Wielkie Marzenie, bo cyrk już mamy z głowy.

taaa, wiem... ale ryczała coraz głośniej, a ja mam słabe nerwy ,więc nabyłam 

lina później